Door: Louise Cornelis

Vervelende lui, die lezers. In de eerste plaats zijn ze dom. Dan heb je het voor jouw gevoel zo luid en duidelijk uitgelegd, snappen ze het nog niet. Mooie handleiding, doen ze het nog fout. Hopelijk kom je daar dan in de pre-test achter, en niet als er al een fikse oplage is gedrukt. ‘Maar het stáát er toch?’ verzucht je dan. Ja, maar lezers zijn dom, ze hebben niet jouw voorkennis, en dan snappen ze het dus niet, hoe logisch het ook is. Dan zijn ze ook nog eens lui. Als ze een klein beetje meer moeite zouden doen, zouden ze er wél uitkomen. Maar dat doen ze dus niet. In plaats van zelf even kijken of puzzelen, hebben ze je al een mail teruggestuurd: wat bedoel je dan, waar is het dan, waar heb je het over, hoe laat beginnen we? Of ze hebben de mail al weggeklikt, de brochure weggegooid, of ze zijn alweer terug naar Google om een volgend zoekresultaat te proberen. Bovendien zijn ze egocentrisch. Ze brengen het niet op om rustig te lezen wat jij allemaal voor interessants te verkondigen hebt, als dat niet in hun eigen belang is. Dus als jij als schrijver niet gauw luid en duidelijk antwoord geeft op de vraag ‘what’s in it for me?’, zijn ze óók alweer weg.

Door: Eric Tiggeler

Onderzoeksorganisatie TNO publiceert in Metro een advertentie die er uitziet als een redactioneel stuk: een persoonlijke column waarin een onderzoeker iets vertelt over zijn werk. Het doel is waarschijnlijk de treinkrantenlezer op een laagdrempelige manier de wereld van het onderzoek binnen te leiden. Zo’n column moet dus een wervend en dynamisch beeld geven van wat de onderzoeksorganisatie doet. Lukt dat? Nee.

Door: Xaviera Ringeling

Toen ik nog journalist was, schreef ik een slag in de rondte. Naast mijn dayjob, blogde ik erop los en produceerde ik elke week ook nog een paar columns. Voor het geval dat ik onderweg overvallen werd door inspiratie, had ik altijd een schrift bij me (dat werd later een Moleskine) en kocht ik bijna wekelijks een nieuwe gelpen. Heerlijke pennen om mee te werken, maar ik raakte ze – heerlijk of niet – net zo vaak kwijt als de gemiddelde bic-pen.
Gewapend met mijn schriftje en mijn verzameling pennen, ging ik vaak al vroeg op pad. Van hot naar her liep en reisde ik, in de hoop dat ik iets spannends mee zou maken waarover ik kon bloggen. Kranten en tijdschriften las ik van voor naar achteren en van achteren naar voor, voor het geval er een column in de dagelijkse nieuwssores te ontdekken was. Inmiddels is het 2011. En al dat papier is zó vorige week.

Door: Eric Tiggeler

Misschien moet je al argwanend worden als naast een column het woord column staat. Als de redactie het nodig vindt haar lezers er expliciet op te wijzen dat ze zich bevinden in het semiredactionele meningenhoekje. Voor de forensenkrant Metro is zelfs dat niet genoeg: die zet onder het woord Column voor de zekerheid óók nog de auteursvermelding Ton Broekhuisen, columnist. Een column van iemand wiens beroep het is om columnist te zijn. Toch krijgen we deze maandagmorgen de indruk dat Vooruitgang maakt veel kapot niet een bijdrage is die het genre verrijkt.