Afbeelding
Nu al verknocht
Door: Xaviera Ringeling
Toen ik nog journalist was, schreef ik een slag in de rondte. Naast mijn dayjob, blogde ik erop los en produceerde ik elke week ook nog een paar columns. Voor het geval dat ik onderweg overvallen werd door inspiratie, had ik altijd een schrift bij me (dat werd later een Moleskine) en kocht ik bijna wekelijks een nieuwe gelpen. Heerlijke pennen om mee te werken, maar ik raakte ze – heerlijk of niet – net zo vaak kwijt als de gemiddelde bic-pen. Gewapend met mijn schriftje en mijn verzameling pennen, ging ik vaak al vroeg op pad. Van hot naar her liep en reisde ik, in de hoop dat ik iets spannends mee zou maken waarover ik kon bloggen. Kranten en tijdschriften las ik van voor naar achteren en van achteren naar voor, voor het geval er een column in de dagelijkse nieuwssores te ontdekken was. Inmiddels is het 2011. En al dat papier is zó vorige week.
Mooie stukjes techniek
Mijn Moleskine heeft plaatsgemaakt voor een tablet. En eigenlijk hebben mijn pen, maar ook alle kranten en tijdschriften inmiddels het veld moeten ruimen, door de aanschaf van dat mooie stukje techniek. Ik heb overigens geen iPad. De restricties die Apple aan zijn gebruikers oplegt, kunnen mij niet bekoren. Daarom heb ik gekozen voor een Samsung Galaxy Tablet met het besturingssysteem Android (van Google). Een apparaatje dat wat handzamer is dan de iPad, maar nog steeds groot genoeg om makkelijk op te kunnen tikken en de krant op te kunnen lezen.
Goed op schrijven en goed te lezen
Van tevoren had ik eerlijk gezegd niet verwacht dat ik zo verknocht zou raken aan mijn Galaxy. Schrijven met de hand doet iets met het creatieproces, althans – dat dacht ik altijd. Maar schrijven op een tablet gaat ook prima blijkt nu. En het voordeel van deze gadget is dat ik direct informatie op het web op kan zoeken, de krant er digitaal bij kan pakken en achtergrondinformatie kan controleren, video erbij kan kijken als het nodig is en geluidsbestanden af kan luisteren met daarin nog meer ondersteunende info. En dat alles op een scherm waarop ik met meerdere vingers kan tikken (tien red ik niet, maar toch een stuk of zes) en waarop ik zelf kan lezen wat ik net getikt heb, iets wat ik op mijn telefoon zonder bril kan vergeten.
Overal stopcontacten
Al met al een waardige besteding van die vele honderden euro’s. En niet zozeer een vervanging van al dat oude papier, maar veel meer dan dat. Nu ga ik dus op pad met mijn machientje in mijn veel kleinere tas. Nooit meer hoef ik naarstig te zoeken naar een pen of ben ik verloren zonder Moleskine. En als mij nu iets spannends overkomt, schrijf ik er niet alleen over, maar zet ik het ook op de foto of op film. Prachtig en handig allemaal en ik kan het iedereen aanraden. Maar ik zou wel willen dat uit elke gevel stroom kwam, want dat had ik met mijn mollenboekje dan weer niet nodig.
