Xaviera Ringeling

Door: Xaviera Ringeling Laatst sprak ik met iemand die zijn blogs had gebundeld en er een boek van had gemaakt. ‘Wat gaaf,’ zei ik, ‘dat zou ik ook eens moeten doen.’ ‘Nou, waarschuwde de boekenschrijver mij, ‘dat is nog best lastig hoor. Voor een boek moet je je teksten veel langdradiger maken en ook veel meer moeilijke woorden gebruiken.’

Door: Xaviera Ringeling Jongeren en internet: het begin van een gesprek dat vaak negatief van teneur is. De jeugd die niet begrijpt wat de impact is van hun online activiteiten. De jeugd die het web gebruikt als nieuwe tool om leeftijdsgenoten te pesten. Project X, de Facebook-moord, het is zelden goed nieuws. En dat is jammer. Jongeren zijn – en dit is voor sommigen een verrassing – gewoon mensen. Het internet – en dit is voor sommigen een verrassing – is gewoon een medium.

Door: Xaviera Ringeling Toen ik in 2006 actief lid werd van GroenLinks had ik niet kunnen verzinnen dat ik nog geen drie maanden later voor deze partij op de landelijke lijst zou staan. Het waren de Tweede Kamerverkiezingen van 2006, met lijsttrekker Femke Halsema en o.a. EenNL van Marco Pastors als mededinger naar de stemmen van het volk.

Auteur: Xaviera Ringeling De zon schijnt, de temperatuur stijgt. Het is niet meer te ontkennen: na een bijna- elfstedentochtwinter is het eindelijk tijd voor een eindeloos-op-het-terras-zitten-lente, gevolgd door een hoe-weinig-kleding-kunje- aan-zomer. Met al dat moois in het vooruitzicht kunnen je gedachten niet anders dan afdwalen.

Auteur: Xaviera Ringeling Doodsbang zijn ze van de vrijheid die internet heet. Overheden, filmmaatschappijen, de muziekindustrie, de uitgeefwereld. Allemaal even angstig voor het digitale Wilde Westen. Allemaal overhoop gegooid door die nieuwe wereld waar zij niet langer de baas zijn. Bang en gevaarlijk, want een kat in het nauw maakt nu eenmaal rare sprongen. Wie het nieuws over internet een beetje volgt, kan het niet ontgaan zijn: de vrijheid van het web staat ernstig onder druk. Wetgeving waarmee sites – zonder tussenkomst van de rechter – op zwart kunnen worden gezet, inlichtingendiensten die – zonder daarvoor verantwoording af te leggen – jouw informatie opvragen en gebruiken, providers die voor hun gebruikers – net als in China – sites moeten blokkeren. Onze digitale vrijheid ligt onder vuur en de meesten van ons weten niet eens dat er met scherp wordt geschoten. En wie zijn al die mensen die het web willen reguleren, controleren en beheersen? Het zijn partijen die geen belang hebben bij vrijheid van informatie. Die domineren door controle over kennis. Partijen die altijd hun geld hebben verdiend of macht hebben vergaard doordat jij en ik minder wisten dan zij.

Door: Xaviera Ringeling Laatst mocht ik in een televisieprogramma aan Job Cohen uitleggen hoe Twitter werkt. Daar ik kreeg ik exact 4,5 minuut de tijd voor, dus erg diep kon ik er niet op ingaan. Maar het zette me wel aan het denken. Bij de voorbereidingen van mijn – net niet – 5 minutes of fame, bezocht ik uiteraard het twitterprofiel van Job (ik tutoyeer maar even, nu ik hem les heb gegeven). Mensenkinderen, wat een saai leesvoer was dat. Job is hier, Job is daar, Job doet dit, het was alsof ik toegang tot zijn agenda had gekregen. En hoewel zijn agenda vast vele malen spannender is dan die van mij, had ik toch op meer gehoopt. Meer over wat Job beweegt en minder over waar Job allemaal heen beweegt. Want dat is wat ik moet weten als Job mij met zijn tweets wil overtuigen van een rood rondje bij zijn naam bij de volgende verkiezingen. En waar Job in het echt precies die redelijke, rustige man was op wie ik een stem wil overwegen, weet hij op Twitter totaal niet te boeien. Hoe kan dat toch? De man spreekt perfect Nederlands, is goed opgeleid, kent de kracht van communicatie maar is op Twitter ook al niet in staat om zijn offline charme te vertalen naar zijn online aanwezigheid.

Door: Xaviera Ringeling Vandaag kreeg ik een brief. Het was een echte, van papier en met de hand geschreven. En hoewel ik nog een hele stapel andere post had, viel de brief vreselijk op tussen alle post van instanties en bedrijven. Zo erg zelfs, dat ik alle andere post liet liggen en alleen de brief ertussenuit trok.

Door: Xaviera Ringeling Opgroeien boven een boekenwinkel. Is er een mooiere start in het leven denkbaar? Het was in mijn geval een antiquariaat, waarvan de eigenaar mij altijd in de winkel liet zitten. Ik mocht dan een boek uit de kinderboekensectie uitzoeken, kreeg een eigen tafeltje en zat de hele dag te lezen en pikzwarte thee te drinken. Die thee was vreselijk, maar de geur van oude boeken is voor eeuwig vergroeid met mooie herinneringen aan fantastische avonturen, allemaal tot leven gebracht door de pennenstreken van deze en gene.

Door: Xaviera Ringeling Het internet heeft iedereen tot mediamagnaat gemaakt. Nu we in Nederland met z’n allen op het web hangen, zijn we allemaal schrijver, eindredacteur en uitgever. Want de taal van het web is toch vooral het geschreven woord. In een goed opgeleid land als Nederland zijn er maar weinig mensen die van letters geen woorden kunnen brouwen en van woorden geen zinnen. En dus wordt er door al deze Berlusconi’s in de dop wat afgepubliceerd. Maar over de kwaliteit van al dat taalgebruik valt vreselijk te discussiëren. Breezah-taal, sms-lingo en vergeet ook vooral de autocorrectie-functie van al die slimme apparaten niet en voor je het weet ben je in een wereld terechtgekomen waarin het soms moeilijk te volgen is wat mensen proberen te zeggen.

Het blijft een leuke fittie (ruzie): de discussie tussen bloggers en journalisten over wie nou het beste is in het brengen van het nieuws. Een discussie die al zo oud is al de blogosphere zelf, maar die nog welig tiert. Want we zijn er met z’n allen nog steeds niet uit. Nu ben ik zelf in de gelukkige omstandigheid dat ik zowel journalist ben (geweest) als blogger. En uit ervaring kan ik je vertellen dat blogs en journalistieke producties in veel gevallen helemaal niet zoveel met elkaar te maken hebben.

Door: Xaviera Ringeling Toen ik nog journalist was, schreef ik een slag in de rondte. Naast mijn dayjob, blogde ik erop los en produceerde ik elke week ook nog een paar columns. Voor het geval dat ik onderweg overvallen werd door inspiratie, had ik altijd een schrift bij me (dat werd later een Moleskine) en kocht ik bijna wekelijks een nieuwe gelpen. Heerlijke pennen om mee te werken, maar ik raakte ze – heerlijk of niet – net zo vaak kwijt als de gemiddelde bic-pen. Gewapend met mijn schriftje en mijn verzameling pennen, ging ik vaak al vroeg op pad. Van hot naar her liep en reisde ik, in de hoop dat ik iets spannends mee zou maken waarover ik kon bloggen. Kranten en tijdschriften las ik van voor naar achteren en van achteren naar voor, voor het geval er een column in de dagelijkse nieuwssores te ontdekken was. Inmiddels is het 2011. En al dat papier is zó vorige week.

Door: Xaviera Ringeling Regeerakkoorden, gedoogakkoorden, het gaat op dit moment allemaal aan me voorbij. Geert Wilders die VVD en CDA in zijn greep houdt, ik lig er even niet wakker van. Straks natuurlijk weer wel, maar het even gaat over balans. Over Yin en Yang. Over ups en downs en highs en lows – om er maar even ongegeneerd wat Engels doorheen te gooien. Mijn maatschappelijk betrokken “ik” heeft heel even pauze om mijn professionele “ik” wat ruimte te gunnen. Want dat mijn professionele identiteit wat ruimte nodig heeft, weet ik sinds 2 dagen. Toen bedacht ik – terwijl onder een hele warme douche – dat ik best mijn baan op kon zeggen. Waarop ik een dag geleden besloot om dat dan ook maar te doen. Zodat ik vanmorgen al vroeg bij mijn leidinggevende zat te vertellen dat ik van zins was voor mezelf te beginnen.